☕🐭 Theemuizenonzin, aflevering 1:
Muisje had een theepot gevonden. Nou ja — “gevonden”…
Eigenlijk was het een afgedankte suikerpot met een deksel dat klem zat.
Maar muisje dacht: “Dit is mijn theehuis. Hier ga ik wonen.”
Dus hij maakte van een oud theezakje een deurmat.
En van een suikerklontje een stoel (dat werd snel kleverig).
Hij zette een kruimel speculaas in de vensterbank en riep:
“Welkom in Huisje Zoet!”
Toen kwam Poes langs.
En die zei: “Muis… dit is geen huis. Dit is mijn koffiepauze.”
Toen zei Muis: “Als jij thee drinkt, drink ik rust.”
En Poes keek.
En Poes zweeg.
En Poes... ging toch maar even een wandeling maken.
☕🐭 Theemuizenonzin, aflevering 2: “De theemuts”
Muisje had kou. Niet een beetje kou, maar binnenoor-muts-kou.
Dus hij zocht een warme plek. En die vond hij... op het aanrecht.
Daar stond een theemuts.
Een echte. Met roosjes.
Muisje klom erin, draaide drie rondjes, en zei:
“Dit is mijn winterslaap-bunker.”
Maar toen kwam Oma Kip.
Oma Kip had de theepot warm gehouden onder die muts.
En nu miste ze haar ochtendtrek.
“Waar is mijn thee gebleven?” kakelde ze.
“Je zit warm, maar ik zit droog!”
Muisje stak z’n neusje uit de theemuts en zei:
“Ik ben nu de theegeest. Je mag drie wensen doen.”
Oma Kip wilde:
- Heet water,
- Een koekje,
- En dat muisje eruit ging.
Dus Muisje stapte eruit, liet een pluimpje kruimel achter en zei:
“Dan wens ik dat ik thee mag zijn, maar dan zonder op te lossen.”
En hij verhuisde naar een lege theekop, waar hij zacht in slaap viel.
☕🐭 Theemuizenonzin, aflevering 3: “Koekjestrommelverwarring”
Muisje had een plan.
Een groot plan.
Een plan zo groot, dat hij het niet op een briefje kreeg. Dus hij schreef het op een koffiefilter.
Het plan was: "Koekjes verzamelen. Veel. Allemaal."
Hij wist dat er op de bovenste plank een trommel stond.
Een ronde. Met bloemen. En een deksel dat pling zei als je hem erop sloeg.
Dus Muisje klom, met een vork als wandelstok, langs het aanrecht, over de theedoek, langs de keukenkast…
Tot hij daar was.
Hij trok aan het deksel. Hij duwde. Hij wiebelde. Hij… viel erin.
"YES!" riep Muisje.
Maar het waren geen koekjes.
Het waren... knopen.
Een hele trommel vol knopen.
Bruine, zwarte, glimmende, van oma’s oude jas.
Muisje keek om zich heen en zuchtte diep:
"Nou ja… als je maar op iets kan kauwen."
Inmiddels was Poes wakker geworden van het gerammel.
Ze sprong op het aanrecht, keek in de trommel, en zei:
"Ben je een knopenfetisjist geworden of had je gewoon honger?"
Muisje keek met een krummelknipoog en zei:
"Ik dacht dat ik geluk zou vinden, maar ik heb mezelf vastgenaaid."
Poes zuchtte.
En ging weer slapen.
Want met muizen valt niet te redeneren als ze koekjestrommelverwarring hebben.
☕🐭 Theemuizenonzin, aflevering 4: “Lady en de verloren theemuis”
Het was ochtend. De zon kroop traag langs de muur.
Lady lag op haar kussen. De wereld was stil. Behalve in de theedoos.
Want daar… woonde Muisje.
En Muisje had een probleem.
Zijn favoriete theezakje — kamille met een vleugje lavendel en een kruimel beschuit — was weg.
Foetsie.
Verdwenen.
Alleen een klein theestofwolkje bleef achter, als een muizen-mysterie.
Muisje keek rond.
Muisje zocht.
Muisje riep:
"Thee! Waar ben je nou?!"
Lady tilde één oor op.
Toen het andere.
Ze snoof. Ze schudde met haar kop. Ze liep naar de theedoos, zette haar neus erin — pffffffffffwuf — en keek Muisje recht aan.
"Zoek je dit?" zei Lady, en uit haar oor viel… het theezakje.
“JE HEBT 'M OPGEPIKT!” riep Muisje.
“Nee,” zei Lady kalm, “ik lag erop. Voor de geur.”
Muisje nam het zakje in z'n pootjes. Het rook warm, zacht, en een tikje naar hondenoren.
"Nou ja, dan is het thee met een vleugje Lady vandaag."
En ze zaten daar samen.
De ene nippend aan denkbeeldige thee.
De andere zacht snurkend op haar kussen.
☕🐭🐶 Theemuizenonzin, aflevering 5: “De tussenkomst van Poekie”
Muisje en Lady zaten alweer bij de theedoos.
Er hing een zweem van kamille in de lucht. Lady was in diepe meditatie — ook wel bekend als “snurken met haar ogen open”.
Muisje had het theezakje op een miniatuurstoeltje gezet.
Hij noemde het: "Mijn eregast aan tafel."
Net toen hij wilde beginnen met de openingsceremonie van zijn nieuwe theeritueel —
BOEM.
Een schaduw viel over hen.
Een geur van geduld dat op was.
Een staart zwiepte.
En daar… stond… Poekie.
“Genoeg.” zei ze.
Lady opende één oog.
Muisje verstopte het theezakje achter zijn rug.
De theedoos beefde zacht.
“Ik heb jullie nu drie dagen je gang laten gaan,” begon Poekie streng.
“Eerst thee in mijn theemuts. Toen koekjestrommelverwarring. En nu een hondenoor-theeceremonie?!”
Muisje piepte: “Het was voor de gezelligheid…”
“Gezelligheid?” miauwde Poekie.
“Er liggen kruimels in mijn mand. De voorraadkast ruikt naar lavendel. En iemand heeft een knoop in mijn waterbak laten vallen.”
Lady zuchtte.
“Dat was muisje. Hij dacht dat het een mini-schipje was.”
Poekie keek met smalle ogen.
Ze sprong op tafel, zette haar poot heel beheerst op het theezakje en zei:
“Het theetijdperk is voorbij. Het is nu… kattentijd.”
Ze draaide zich om.
Sprong gracieus van tafel.
En liet een kattenspeeltje achter met een belletje dat rinkelde als een waarschuwing.
Muisje keek naar Lady.
Lady keek naar de muur.
En toen ze zeker wisten dat Poekie écht weg was, fluisterde Muisje:
“We beginnen morgen gewoon opnieuw… met kruidenthee.”