🌸 Muisje zaait viooltjes

 

Het was nog vroeg in de ochtend.

De zon piepte net over de rand van de vensterbank

en het rook naar natte aarde en nieuwe beloften.

Muisje zat op haar hurkjes met een oud luciferdoosje vol zaadjes op schoot.

 

Ze had het doosje gekregen van Egel,

die haar had gezegd:
"Als je iets kleins plant met liefde,

komt er vanzelf iets moois van terug."

Ze had een kopje uitgezocht,

een met een afgebroken oortje,

waar vroeger kamillethee in zat.

Nu zat er aarde in, donker en rul.

 

Zaadje voor zaadje liet muisje de viooltjes in de aarde zakken.

Ze wiebelde een beetje met haar neusje van concentratie.

En toen…

haalde ze haar sproeier tevoorschijn.

Geen gewone, hoor.

Het was een dopje van een leeg flesje parfum,

met gaatjes erin geprikt.

 

Ze hield hem hoog boven haar hoofd en kneep

— plof-plof-plof! —

hele zachte straaltjes vielen als lenteregen op het kopje.

“Zo,” zei Muisje tevreden. “Nu maar wachten.”

 

Ze zette het kopje bij het raam,

nam een slokje van haar lauwe kamillethee en keek naar buiten.
De zon scheen.

De aarde dampte.

En ergens onder de grond begonnen viooltjes te dromen van omhoog.

 

Na een week kwamen er heel voorzichtig,

de eerste viooltjes boven de grond koekeloeren.
Hun blaadjes piepten als kleine oortjes door de aarde heen.

Ze keken wat rond.
En daar zagen ze haar — Muisje.

 

Ze stond op haar tenen bij het raam,

met haar sproeier in haar pootjes en een breiwerkje op schoot.
De viooltjes fluisterden tegen elkaar:
"Is dat haar? Zij die ons elke ochtend sproeit?"

 

"Ze is kleiner dan ik dacht," zei de grootste van de kiemblaadjes.
"Maar wat een lieve stem heeft ze..."

En zo groeiden ze, elke dag een beetje meer,
nieuwsgierig naar de wereld
en dankbaar voor een Muisje dat hen water gaf
en af en toe zachtjes naar ze glimlachte.