Muisje tussen het riet

Het is stil.

Zo stil, dat Muisje haar eigen adem hoort.

Elke stap op het zachte zand maakt zelfs geen geluid.

Ze hoort alleen het ruisen van de rietbladeren.

 

Het riet geeft het gevoel van een warme deken,

Net zoals de sneeuw kan doen.

In de sneeuw kan je ook het gevoel van totale stilte horen.

Muisje loopt langzaam verder.

De halmen wiegen boven haar hoofd,

 en soms tikt er eentje heel zacht tegen haar oortje.

 

 Ze stopt even en ademt diep in.

De stilte voelt veilig om haar heen.

 Geen vogels,

geen gescharrel van beestjes tussen het riet,

 zelfs de insecten lijken vandaag hun vleugels stil te houden.

 Het is alsof de hele wereld haar even met rust laat.

 

“BOE!”

Uit het riet springt Egel tevoorschijn.

 Muisje maakt een sprongetje van schrik en roept:

“Egel! Doe normaal, ik schrok me een staart!”

Egel lacht breed.

“Ik liep al de hele tijd achter je, maar je hoorde me niet.

Wat loop jij stil zeg!”

 

Muisje zucht. “Dat was juist de bedoeling…”

Ze lopen samen verder.

 Maar de stilte is nu verdwenen.

 Egel kletst honderduit ,

 over een tor die hij zag, over zijn ontbijt,

en over een pluisje dat aan zijn stekels bleef hangen.

 

Muisje luistert. Tenminste… een beetje.